Hallo beste lezers,
Zoals elk jaar hadden wij ook voor de vakantie van dit jaar een trip gepland met ons Briebelbusje. In de voorbereiding van de vakantie van vorig jaar hadden we naast de bestemmingen in Luxemburg ook een aantal in de Belgische Ardennen op de lijst staan. Omdat wij vorig jaar niet uitgekeken raakten in het gebied “klein zwitserland” in Luxemburg hadden we die in de Ardennen doorgeschoven naar dit jaar.
Ik had dit jaar meer tijd uitgetrokken voor het voorbereiden van de vakantiereis. Ik zat met de boekjes en de laptop opschoot buiten in het zonnetje te werken. Dit bracht ons in een geweldige stemming en we hadden samen veel zin om er weer op uit te trekken.
Dus toen het einde van augustus naderde konden we niet wachten om weer op pad te gaan en van het mooie weer en de omgeving te genieten.
Dinsdag 26 augustus
De juiste muziek aangezet en met de zonnebril op de neus vertrokken naar Belgie. Via Breda, Antwerpen, Brussel, Charleroi zijn we naar Cerfontine gereden. Een dorpje bij de het grootste stuwmeer gebied van Belgie. De reis verliep voorspoedig, geen gekke dingen onderweg meegemaakt. Alleen het weer werkte niet mee. Regen, regen en regen. We hebben vanaf Breda alleen heftige regen gehad en we hielden regen tot we op de plaats van bestemming kwamen.
De camping lag aan de andere kant van het dorpje, maar was in het dorp aangegeven en gemakkelijk te vinden. Hij was erg goedkoop. € 10,- per nacht. Maar dan krijg je ook nix. De voorzieningen waren niet echt geweldig, de wc's waren zo ongeveer schoon, maar daar was het wel mee gezegd. We vonden de douche er dusdanig uitnodigend uitzien dat we hadden besloten deze maar niet te gebruiken.
De camping bestond vooral uit velden met stacaravans die er niet echt uitnodigend uit zagen. En er was 1 veldje voor “Trekkers” Dat veldje was ruim het uitzicht wel aardig en er stond een picknick tafel. Als je dit optel bij de voorzieningen in de bus hadden we het prima naar ons zien. Alleen… het bleef flink regenen, dus hebben we het dak maaar dicht gelaten en geen luifel op te zetten. Ook de tafel bleef in de aanhanger en we lieten de koelbox maar in de bus staan.
En.. we moesten de blauwe zak gebruiken voor het afval, want anders kostte het €350,- Wat de exacte bedoeling van die zak was, is mij totaal ontgaan, want de man sprak enkel Frans, en dat spreken wij dan weer niet zeg maar.
Heel vreemde ervaring: Tijdens de voorbereiding thuis werkte de de koelbox in de bus prima op de 230V. Tijdens de rit naar de camping was er geen enkel probleem op 12Volt. Maar... op de camping weigerde deze koelbox alle dienst. Hij deed helemaal niets. Ik was al bang dat hij helemaal defect was en zat al te bedenken wat ik er mee moest gaan doen als we weer thuis kwamen.
Woensdag 27 augustus
Die nacht nog wakker geworden van weer heftige slagregens tegen de bus en van lekkage langs de achterklep. Die rubbers zijn aan vervanging toe. Dus het werd helaas best nat achterin.
Na het ontbijt hebben we de fietsen afgeladen omdat ik een fietstocht rondom het stuwmeer had gezien in het ANWB boekje. Volgens dit boekje zou het een mooie fietstocht moeten zijn. We vonden hem wel aardig, maar er was weinig afwisseling in het landschap. Nadat we de hele fietstocht hadden gemaakt, hebben we een kijkje genomen in de stuwdam, wat ik wel interessant vond.
Donderdag 28 augustus
Spullen weer ingepakt en verder gereden. Via Philippeville naar een klein gehuchtje waar je kan railbiken. Ik heb me er wel mee vermaakt. Het was 3km heen en weer terug. Volgens de man aan het loket hadden we 1 ½ uur de tijd om de heenreis te doen en dan weer 1 ½ uur terug. Dus wij begonnen vol enthousiasme te trappen op dat geval. Wat bleek ongeveer 20 minuten later hadden we de heenroute al afgelegd. Onderweg wel erg gelachen.
Tja, dan mag je dus een uur wachten voor je weer terug kan, want het was enkelspoors en als er nog meer mensen op de fiets zitten krijg je botsingen. De mensen die achter ons aan kwamen waren er al snel. Want na zo'n 10minuten werd onze “railbike”omgedraaid en konden we weer terug rijden. De terugreis ging nog sneller dan de heenreis. 15Minuten! De terugreis ging nagenoeg alleen maar bergaf, dus we hoefden hele stukken niet te trappen. We wilden eigenlijk op de passagiers zitplaatsen van het voertuig gaan zitten en dan zonder te trappen het station binnen lopen. Helaas ging het vlak voor het station weer beetje bergop en moesten we alsnog trappen om aan te komen. Al met al erg grappig.
Daarna verder gereden met de bus naar de volgende camping. Deze vonden we iets ten zuiden van Dinant. De camping zat direct aan het water van de Lesse. Het was er redelijk druk van groepen jongeren. Deze deden allerlei outdoor activiteiten, want rondom Dinant is het klimgebied van Belgie te vinden. Vorig jaar had ik dat natuurlijk gezien in Berdorf (Luxemburg) en ik wilde dit heel graag doen. Dus hoopte ik dat ik hier een mogelijkheid zou krijgen om te gaan klimmen.
Nadat we op de camping aangekomen waren en weer beetje gesetteld, begon het helaas weer te regenen. We vonden het heel bijzonder om mee te maken dat het tijdens al onze activiteiten net droog was en dat het rondom regende.
Vrijdag 29 augustus
Op de fiets gestapt en een bezoek gebracht aan de stad Dinant. Ik ben zo'n 20 jaar geleden al eens in Dinant op vakantie geweest en ik was benieuwd of ik nog het een en ander zou herkennen. Dat was dan ook het geval. Het centrum van het plaatsje was nog precies zo zoals ik het mij herinnerde.
Nadat we de stad bekeken hadden zijn we nog een stuk langs de maas gefietst, om een kasteel met kasteeltuinen te zoeken wat ik nog ergens in mijn herinneringen had. Ook die hadden we gevonden. We zijn niet naar binnen gegaan, want we waren er precies met sluitingstijd. Niet erg. Het was prachtig weer en we hebben er een mooie fietstocht van gemaakt.
En vlak bij onze camping waren een paar klassieke Porsche's geparkeerd.
's-avonds toen het donker was zijn we naar het water gegaan achter onze camping. Er was daar een waterval aangelegd en daar heb ik een paar mooie nacht foto's van kunnen maken.
 |
| Foto van de waterval bij daglicht. |
Zaterdag 30 augustus
Omdat ik nog steeds graag wilde gaan klimmen, zijn we nog een dag extra gebleven. Via/via had ik begrepen dat ik dat die middag zou kunnen regelen. Dus 's-morgens gezorgd voor de boodschappen. Op de fiets naar een supermarkt die ik al eerder had gezien. Het was gelukkig maar een ritje van 20 minuten, maar we hadden wel regen onderweg. Niet echt lekker. Spullen ingeslagen en snel terug naar de camping, omdat we anders te laat zouden zijn. Dus exact op tijd meldde ik mij bij de leiding van het klimmen. Tja wat bleek. Die middag kon er niet geklommen worden. Ik moest 's-avonds terug te komen om te boeken voor eventueel de volgende ochtend.
Daarom 's-middags opnieuw op de fiets naar Dinant, voor een bezoek aan de grot. Deze grot was opzich wel aardig, maar ik vond hem niet super bijzonder. Misschien heb ik er ondertussen al genoeg gezien. We hadden voor deze gekozen, omdat de boekjes nogal lovend over deze grot schreven en omdat hij de helft kostte van die van Han sur Lesse. Uiteindelijk kregen we ook nog extra korting op de toegangsprijs, omdat Karin een kortingsbon uit een boekje had geknipt. De klim vanuit het dal naar de grot was trouwens erg heftig met de fiets. We waren aardig stuk toen we bij de ingang kwamen.
Op de terugweg naar de camping zagen we veel kano's op de Lesse. Ik wist dat die achter onze camping langs gevaren kwamen en dat daar een waterval is. Dus snel naar de camping gefietst. We hebben ontzettend genoten van de kanooers en kajaks die over de waterval gingen, want er gingen er bijzonder veel op hun kop als ze net niet goed genoeg stuurden.
's-avonds opnieuw naar de klimleiding voor zondag. Goed nieuws: 's-morgens was er nog plek. En omdat we rond 12:30 terug zouden zijn bij de bus zouden we optijd klaar zijn om weer verder te trekken.
Zondag 31 augustus
Vroeg wakker geworden om alvast de bus zover mogelijk klaar te maken om verder te rijden, want na het klimmen moesten we zo snel mogelijk de camping af.
Bij het kantoor van de klimleiding kregen we te horen dat het we een prive instructeur kregen, omdat er geen andere deelnemers voor die ochtend hadden, en ze de activiteit toch door wilden laten gaan. Dus wij naar de klimrots. Vanaf de camping was dat een korte wandeling. Maar voordat we helemaal klaar waren om te gaan beginnen met klimmen begon het weer te regenen. Nadat we zo'n 10 minuten hebben geschuild in een hutje was het nagenoeg droog geworden en kon ik aan het eerste gedeelte van het klimmen beginnen.
Dit was een klettersteig. Dit houd zoveel in als dat er een staalkabel langs de rots omhoog loopt en je met een valbeveiliging aan je tuigje naar boven klim. Karin was met mij en de instructeur meegegaan naar boven en heeft alles vastgelegd met de videocamera en ze heeft er foto's van gemaakt.
Omdat de rotswanden hier niet zo hoog zijn als in de Alpen kon Karin langs de wand via een wandelpaadje omhoog lopen en zo kon ze ook de aankomst boven zien en filmen. De totale klettersteig wand was naar schatting zo'n 50 meter.
 |
| Uitzicht tijdens het klimmen |
Boven aan de rotswand maakte de kliminstructeur de klimtouwen vast en bracht ze netjes naar het halverwege punt. Op die manier kon ik het 2e gedeelte klimmen via een andere route dan dat ik met de klettersteig naar boven was geweest. Het klimmen is best lastig,omdat je dan zelf je route moet kiezen en steunpunten voor je handen en voeten moet zoeken in spleten, gaten en rotspunten. Maar nadat ik de juiste opstap had gevonden lukte het mij boven te komen.
Ik liet mij weer naar beneden zakken en heb nog een 2e keer geklommen. Ik koos een iets andere route dan welke ik de eerste keer had genomen en ook deze was erg leuk. Wel vreemd om te ervaren dat ik dit soort dingen helemaal niet eng of moeilijk vind om te doen, terwijl ik niet thuis op het dak durf te zitten. Na deze 2 klimmen was het tijd om terug te gaan naar de camping. Ik vond het geweldig om te doen.
Nu had Karin niet een hele gemakkelijke route om naar boven te lopen, want ze had een glad/stijl pad met los liggende stenen waar ze tegenop moest klauteren en waar we later weer langs naar beneden moesten lopen.
Op de camping snel de laatste spullen in de bus pakken, deze starten en wegrijden.. tenminste dat was het plan. Het die ochtend nog geregend, de dag ervoor ook. Dus dat maakte dat het gras nogal drassig was en ik dus met de bus vast stond. Achteruit rijden lukte wel, met duwhulp van Karin... 3 meter. Toen ik vooruit weg wilde stond ik weer vast. Snel even naar de receptie gelopen en die stuurden de boer met tractor om ons van het veld af te trekken naar het pad. Op het pad de fietsen op de bus geladen, de aanhanger aangekoppeld en we konden weer weg.
Had ik al verteld over de koelbox van de bus die elke dienst weigerde? Op deze camping na 2 dagen “rust” waagde ik nog een poging en nu werkte hij weer prima. Een erg vreemde ervaring, maar dit is wel iets om rekening mee te houden..
Okay, terug naar het verhaal. We reden de camping af naar een plaatsje dat heet Celles. Volgens het ANWB boekje stond daar een kerk met 2 oude crypten. We hebben een rondje door het kerkje gemaakt, maar vonden het niet erg bijzonder.
Daarna stond er een korte wandeling op het programma, want het ANWB boekje schreef:
Een zijroute naar het kasteel van Veves leidt naar Par de Furfooz. Dit 65ha grote natuurreservaat (wat je kan bezoeken na betalen van klein tarief) bestaat uit een fraai landschap van gemend bos, kalkgrasland en schilderachtige ravijnen. Een bewegwijzerd voetpad voert u langs diverse prehistorisch grotten, ruïnes van een romeins en van een middeleeuws fort. De vooruitspringende kalkrotsen bieden bovendien een prachtig panorama op de vallei van de Lesse.
Dus de wandelschoenen aan, € 8,- betaald en wij daar naar binnen. We snapten niet waarom we er voor moesten betalen, want het was opzich wel aardig maar zo bijzonder vonden we het ook weer niet. We kregen vooral het idee dat als het in Belgie een beetje interessant is ze er meteen maar entree voor heffen. Dat hebben we wel eens anders ervaren. Denk aan de wandelingen bij Berdorf in Luxemburg vorig jaar waar we ook diverse grotten en spleten hebben gezien.
Na een uur stonden we weer buiten en was het tijd om door te rijden naar de volgende camping. Onderweg weer regen, maar we reden de goede kant op: richting het zuiden of wel naar Frankrijk. We staken bij Givet de grens over en vonden ongeveer 30km verder een camping.
Deze camping ligt in het “Parc naturel des Ardennes. Bij een Stuwmeer met de naam Lac des Vieilles Forges. Dit is een ACSI camping die mee doet met die goedkopere tarieven via de kortingskaart. En zo stonden we hier voor €15,- per nacht.
 |
| Het vertrouwde beeld van de rommel rondom de bus op de camping |
Maandag 1 september
Ik had deze camping gekozen omdat hij midden tussen een aantal bezienswaardigheden ligt. Zoals bijvoorbeeld het stadje Rocroi. Dit was ongeveer 10 kilometer verderop. Prima om dus met de fiets naar toe te gaan. Wat ik echter niet had ingecalculeerd was dat we mogelijk wat hellingen zouden tegenkomen op onze weg. De heenweg bestond nagenoeg alleen maar uit klimmen met de fiets. Het was voor ons haast niet te doen, ik geloof dat we zo'n 5x gestopt zijn en we hebben een stukje gelopen. Eenmaal boven aan de berg in het dorpje Bourg-Fidele zaten we er aardig doorheen.
We zaten dan ook uit te blazen op het bankje van de bushalte. En dat terwijl ik op het wegwijzer bordje zag staan dat Rocroi nog zo'n 5km verderop zou zijn. Na een halfuurtje gingen we verder en verbazend genoeg waren we weer een halfuur later in Rocroi.
Ik vond het plaatsje een beetje tegenvallen, want de bezienswaardigheid, de stadswal vond ik niet zo heel indrukwekkend. Zoals te zien is op de foto is het vanuit de lucht beter te zien dan wanneer je ter plaatse bent. Maar misschien kwam het ook wel doordat we aardig afgezien hadden op de fiets. Nadat we een rondje gelopen hadden gingen we snel weer op de fiets terug.
Bourg-Fidele bereikten we nu veel sneller, ondanks dat dit stuk ook voor het grootste gedeelte bergopwaarts ging. Op hetzelfde bankje weer even gezeten en ons opgemaakt voor de laatste etappe. Dat wat we op de heenweg geklommen hadden moesten we nu weer afdalen. De daling was aardig lang en ik haalde een snelheid van ruim boven de 50km/h op mijn fiets. Karin heeft nare ervaringen met afdalingen op de fiets en deed het een stuk rustiger aan. We zijn weer heelhuids terug gekomen op de camping en hebben de rest van de avond nodig gehad om bij te komen.
Dinsdag 2 september
We wilden niet fietsen, dat was wel vrij duidelijk. Maar ik stond juist in deze omgeving omdat er een mooie tocht zou zijn van Givet naar Charleville-Mezieres. Deze voert langs een oud jaagpad wat evenwijdig loopt aan de maas. En volgens de beschrijvingen zou dit best goed te doen moeten zijn, hoewel het een tocht is van 85km.
Na samen er goed over te hebben gediscussieerd besloten de fietstocht te laten vervallen en de stad Charleville-Mezieres met de bus te gaan bezoeken. Via een mooie tocht door de omgeving en langs de maas kwamen we in de stad aan. Bus geparkeerd, lekker broodje gegeten en de stad bekijken. Ik vind deze stad een aanrader. Erg gezellig, prachtige pleinen en vele leuke dingen te zien. We liepen toevallig tegen een hele leuke klok aan. Dit was bij een poppenspelers museum. De klok sloeg ieder uur en liet dan een scene zien uit een poppenspelers voorstelling. We hebben 1 stukje gezien. Erg leuk.
We hebben er 2 leuke dingetjes gekocht. Een ventilator voor in de bus en een folie-rekje voor de keuken. We gingen voldaan en tevreden terug naar de camping. Op de camping heb ik wat zitten spelen/rommelen met de ventilator en vervolgens het ding gesloopt. (tja een 5v apparaatje kan moeilijk tegen 12v) Karin was erg blij met me.
Woensdag 3 sepember
Tja omdat de ventilator kapot was en we nu nog in de buurt zijn besloten snel naar Charleville-Mezieres te rijden om te kijken of we hem konden omruilen, dan boodschapje halen en terug naar de camping om in de omgeving te gaan wandelen.
Bus dus weer omgebouwd en naar de stad gereden. Daar gezocht naar een parkeerplek. Wat denk je? Die vonden we aan het pleintje bij de poppenspelersklok. We waren alleen net 2 minuten te laat, anders hadden we nog een voorstelling kunnen zien. Het omruilen van de ventilator was snel geregeld en dus konden we binnen no-time weer de stad uit. Ik had gezien dat ergens aan de rand van de stad een hypermarkt moest zijn van de Intermarche. Die hebben we bezocht en zo liepen we een uur door die supermarkt rond.
Daarna op de camping een wandeling gemaakt. Niet al te ver van de camping vonden we een paadje door de bossen. Al snel begrepen we dat het een pad was om een workout te gaan doen, omdat we onderweg vele toestellen tegen kwamen waar een bordje bij stond welke oefening je kon doen. We hebben alle toestellen onderweg uitgeprobeert. Dus naast de 3,5km wandeling was dit nog extra beweging.
's-avonds de plannen voor de rest van de vakantie doorgesproken en een dagenplanning gemaakt, welke op korte termijn zou worden ingevuld aan de hand van het weer. Sinds we op deze camping stonden hebben we goed weer gehad. Sommige tijd bewolkt, maar ook zonnig weer gehad.
Donderdag 4 september
Een ingeplande rustdag, want we hadden gister gezien dat het vandaag 25 graden en zonnig zou gaan worden. Daarom de plannen vandaag: naar het strandje aan het meer, lekker relaxen en van de zon genieten. Doen we de gordijnen van de bus opzij.... grijs. En ook nog eens niet lekker warm. De rustdag hebben we wel gehouden, alleen bleven we voornamelijk in de bus. Beetje boekje lezen, spelletje spelen en koffiedrinken. Ondanks dat je niet zo heel veel doe gaat de tij ook op deze manier erg snel. Wel een fijne dag zo.
Vrijdag 5 september
Er stond een wandeling op het programma. De abannets van Nismes. Het ANWB boekje schrijft het volgende:
“Het natuurreservaat van Nismes is bijzonder om zijn gevarieerde planten en dierenwereld.en door de aanwezigheid van abannets of fodris, een soort openluchtgrotten van zo'n 30mtr diepte die door regen of lang verdwenen rivieren in de bodem zijn uitgesleten.”
Voor de vakantie had ik (net als vorig jaar) de GPS coordinaten en de bijbehorende kaarten in mijn telefoon gezet, zodat ik die kon gebruiken voor de navigatie. Wij hadden de ervaring dat de beschrijvingen in de ANWB boekjes niet zo super duidelijk zijn en omdat de wandelingen met GPS vorig jaar erg goed waren bevallen leek het mij verstandig voor dit jaar weer te doen. Het voordeel van deze manier van wandelen is dat je minder snel van de route afwijk en daardoor niet extra afstand hoef af te leggen.
Spullen weer ingepakt, en bus rijvaardig gemaakt. En toen ik startte en wilde wegrijden hoorde ik iets in het motorruimte mee trillen/rammelen. Dit heb ik eerder gehad en toen was de poelie van de krukas losgelopen. En ook nu was dat weer het geval. Dus we mochten weer een keer sleutelen.
Het was gelukkig snel verholpen, want na een korte sleutelsessie zat alles weer vast en konden we de bus weer starten en rijden.
De wandeling voerde ons vanuit het dorpje eerst langs een riviertje, en over een beboste heuvel heen. De paden waren niet echt mooie wandelpaden, omdat ze er met “Zwaar” verkeer langs waren gereden. Daardoor waren er diepe geulen welke vaak drassig waren van het water. Wij vonden het bos erg eentonig en niet zo super speciaal. Het uitzichtpunt halverwege de wandeling was wel leuk. Hier waren weer rotsen waar we overheen konden klauteren. Aan de andere kant van het dal was een steengroeve te zien, wat ons liet zien dat de heuvels toch uit zo'n 50 meter rots en steen bestond.
Bijna aan het einde van de wandeling kwamen we eindelijk aan bij de abannets. Deze kloven en rotsen vonden we wel heel mooi om te zien. Vanaf een kant keek je zo het “gat” in waar die kloven ontstaan waren, op een ander punt was het een hele smalle kloof. Toen ik bij de smalle kloof stond wilde ik daar een foto van maken om de diepte en de lengte ervan vast te leggen. Ik ging er helemaal in op, maar ja.. onhandig als dat ik ben liet ik mijn fotocamera in de kloof vallen. Stom stom stom. Hij kletterde een meter naar beneden en rolde zo'n 5 meter door.
Ja die wil ik natuurlijk wel terug hebben; stuk of niet. Dus ik legde een deel van mijn spullen opzij en probeerde voorzichtig de zelfde weg af te dalen als dat de camera had gedaan. Naar beneden was het een stuk steen van 2,5 mtr lengte wat vrij schuin naar beneden liep, en daarna nog ongeveer een halve meter recht naar benden. Dat stuk van de kloof liep uit in een soort geul.
Heel voorzichtig liet ik mij er inzakken. Waar ik geen rekening mee gehouden had, was dat de rotsen vochtig waren en dus.... spekglad. Ik liet mij zakken, mijn voeten hadden geen grip en in stuiterde zo naar beneden op mijn kont naar beneden. Vooral de “vrije val” van een halve meter zorgde voor een behoorlijke pijn in mijn rug. Maar ik kon zo mijn camera weer pakken. Toen ik daar zo in de geul stond en de eerste pijnlijke schrik te boven kwam moesten we logisch gaan nadenken over hoe ik er weer uit kon komen. Ik had 2 opties: naar beneden en verder door de kloof afdalen en een andere manier zoeken om weer boven te komen of via dezelfde weg eruit als dat ik erin gegaan ben.
Vanaf een afstandje leek terug omhoog bijna niet te doen, want je hebt totaal geen grip op de stenen, dus ik schuifelde voorzichtig naar het einde van de geul. Wat ik daar zag maakte me minder blij. Die afdaling was nog een meter of 10 naar beneden en ik kon niet goed zien of ik via die kant ook de abannets weer kon verlaten. Dit leek mij niet verstandig, want zoals de kliminstructeur al tegen mij had gezegd: afdalen is veel moeilijker dan klimmen, omdat je niet alles kan zien wat er onder je zit. Die optie heb ik dus laten zitten en ik heb me gefocust om via dezelfde weg weer terug te klimmen als dat ik afgedaald had.
Ik had nog een camera tasje aan mijn riem en me telefoon in me broekzak (zonder ritsen) dus die eerst aan Karin aangegeven. ( je moet er niet aan denken dat je die ook nog verlies) Daarna heb ik met Karin overlegd wat ik moest doen. De stenen waren spek glad en er was geen houvast voor mijn voeten. Het eerste dat ik dacht was dat ik mijn schoenen uit moest doen. Ik dacht op blote voeten meer grip te hebben dan op die lompe schoenen. Karin stelde voor om niet op blote voeten te gaan, maar op sokken, want daarmee zou ik mogelijk meer grip hebben. Dus zo gezegd zo gedaan. Schoenen uitgetrokken, knoop in de veters, door Karin laten opheisen. Dus toen was ik klaar om te gaan klimmen. Ik deed eigenlijk hetzelfde als wat ik een week geleden had gedaan, zoeken naar geultjes, uitsteeksels om mijn handen/vingers achter te haken zodat ik mijzelf daaraan kon optrekken. Toen ik wat gevonden had zette ik mijn voeten tegen de rots en klauterde ik er stap voor stap uit. Ik moest wel even bijkomen van de schrik toen ik weer boven stond.
Na het rustmoment zijn we via een normalere route in de kloof afgedaald en hebben we beneden rond gekeken. Ik heb de uitgang van mijn geul beneden gevonden, en ik wist nog steeds niet zeker of ik via die kant de geul wel had kunnen verlaten.
Na dit hachelijke avontuur hebben we de wandeling voortgezet en kwamen we zonder verder oponthoud vrij snel weer terug bij onze bus, die tijdens onze afwezigheid gezelschap had gekregen van een touringcamper.
Dit avontuur hebben we zonder al te veel problemen overleeft. Ow ja, de camera werkt nog steeds goed. Onvoorstelbaar dat die de val heeft overleeft. Terug op de camping snel onder de douche gegaan en mijn broek uitgewassen, want die was erg vies geworden.
Zaterdag 6 september
Vandaag was het weer verkas dag, dus de boel opgebroken, bus en aanhanger ingepakt en optijd weer vertrokken. Karin wilde graag eens kijken bij een filiaal van de Action in een ander land. Via internet hadden we gezien dat we tijdens de rest van de vakantie geen Action filiaal tegen zouden gaan komen en dat de dichtstbijzijnde in Charleville Mezieres zou zijn..... Dus zo gingen we die dag voor de 3e keer naar deze stad. Of eigenlijk naar een randdorpje. Het dorpje hadden we heel snel gevonden, maar.... de action niet. We zijn wel 4x door het dorpje gereden en hebben bijna alle straten van het gehucht doorkruist.
Ik zag op een heuveltop de achterkant van bedrijfspanden en ik zag ook dat er geen mogelijkheid was om daar te komen vanuit het dorp. Dus wij terug naar de ringweg en er een afslag verder weer af gaan. Wat bleek: een mega groot “Center Commercial”daar, compleet met Mc Donalds, een Hyper Carrefour supermarkt en een filiaal van de action. Daar eerst de bus voor de winkel gezet en een foto gemaakt. Daarna hebben we uiteraard ook een rondje binnengelopen en ook weer wat dingetjes gekocht. We vonden het grappig om te zien dat een filiaal van de Action in Frankrijk vergelijkbaar is met die van Nederland, zelfs de drukte is er hetzelfde.
Daarna zijn we ook door de Carrefour gelopen, waar we boodschapjes hebben gehaald. En na zo'n 2 uur winkelen hebben we bij Mc Donalds even uitgeblazen en genoten van een kop koffie met een muffin erbij. En natuurlijk gebruik gemaakt van het Wifi internet om de Action foto op smoelenboek te posten en het VCT2 forum even door te nemen.
Okay, tijd om de reis te hervatten en naar de volgende bestemming te rijden. Dit was weer terug naar Belgie, maar omdat de te rijden afstand zo kort was hebben we er een mooie cruize tocht van gemaakt door de omgeving. Dit gedeelte van het rijden vond ik echt geweldig. Mooie “berg”weggetjes, door de bossen heen en hier en daar een schitterend uitzicht. Bij het uitzichtpunt van Roggehaut zijn we even gestopt, heb ik een ijsje gegeten en een paar foto's gemaakt van de bus. Ik vond het echt prachtig.
Het eindpunt van deze dag was een camping in de buurt van Tellin. Onmdat we niet precies wisten waar het was reden we het dorpje in en daar zag ik al snel een bordje welke in de richting van de camping wees. Wat er alleen nooit bij staat is de afstand en zo reden we toch nog een kilometer of 6 verder. Uiteindelijk vonden we de camping en wat we daar troffen hadden we nog nooit meegemaakt. Ik dacht al dat het een aardig grote camping was, maar dit was nog meer.. een 4 sterren camping met alles erop en eraan. Maar, door onze verzameling campingpasjes kostte deze maar € 16,- per nacht (in het hoogseizoen €37,-)
Wij rijden de camping op om te zoeken naar een plaatsje. Uiteindelijk vonden we iets bijna aan het einde van de camping, want daar stond een ouderwetse caravan met een foute oranje voortent en een ouwe (dikke) amerikaanse auto erbij. Ik geloof dat we welkom waren daar, want toen we nog bezig waren met het neerzetten van de bus, kwam de buurman al aan om te vragen of ik trek had in een biertje.
We stond al even te kletsen over de bus, over hun auto en de caravan en dat het wel bijzonder is om op zo'n manier je te onderscheiden van de massa. Omdat we redelijk laat op de camping kwamen en we nog moesten afwassen en eten was het al pikdonker toen we helemaal klaar waren. Dus ons “verkenningsrondje”over de camping deden we in het pikkedonker en met zaklampje.
Het toilet en douchegebouw was piekfijn in orde. Veel WC's en douches en alles schoon. Ook waren er afwasplekken binnen, met (kosteloos) gloeiend heet stromend water. Het enige dat ik kon bedenken wat ik niet zo fijn vond waren de grote hoeveelheden Nederlandse Vutters. (die net als wij goedkoop hier konden overnachten)
Zondag 7 september
Gedurende het eerste weekend van September staat ST Hubert in het teken van de Jacht. Het jachtseizoen begint pas op 1 oktober, maar in september zijn er allerlei feesten en rituelen die de jacht inluiden. Nu heb ik zelf niet zoveel met jagen, maar een dorpsfeest met jachthoorn blazers leek mij toch wel erg leuk om een keer mee te maken. Bij de jacht horen natuurlijk honden en een buurman op onze camping had 2 grote honden mee genomen bij zijn caravan. Toen ik hem vroeg of hij naar St Hubert was gekomen met de honden ivm de jacht bevestigde hij dit dan ook. Hij had 1 zo'n soort van bloedhond bij zich, net als Flash van Dukes of Hazzard. Alleen Flash heeft korte pootjes en deze had lange poten.
Omdat ik geen idee had wat voor soort hond die zou moeten zijn vroeg ik dat aan de eigenaar. Het antwoord verraste me aan de ene kant maar toch ook weer niet. Ze noemen het ras een
….. St Hubertshond ... Tja. St Hubert is niet voor niets de Europese hoofdstad van de jacht en de beschermheilige van de jacht. Dat gaf ons nog meer interesse in wat we daar te zien zouden krijgen.
Ik had aan de buurman met de Amerikaanse auto gevraagd hoever St Hubert van de camping af zou zijn en of het op de fiets bereikbaar zou zijn. Toen we op Googlemaps hadden gekeken leek het mij heel verstandig om maar met de bus te gaan. En zo.... bus weer inpakken en op naar St Hubert. We vonden daar zonder al te veel moeite een parkeerplekje en we konden zo het dorpje in lopen.
Had ik al verteld dat je in België voor alle bezienswaardigheden moet betalen? Hier dus ook. We moesten € 5,- betalen om het centrum van het dorp in te mogen lopen. Omdat ik benieuwd was naar het hoornblazen hebben we het betaald. We lopen het centrum verder in kijken bij een paar kraampjes en horen uiteindelijk dat ze op de hoorns staan blazen. En zoals je kan verwachten stopten ze precies op het moment dat wij er vlakbij waren. Het leek ons geen probleem, want we hadden verwacht dat er in het centrum erg veel te zien zou zijn.. (waar betaal je anders entree voor???) Dus wij lopen verder, keken er wat rond en 2 kraampjes verderop was de markt al voorbij. Tja dat zal je hebben. Weer entree betaald voor niets. Dan maar de kerk bezichtigen welke in het midden van de markt stond. Die was wel bijzonder om te zien en ook al erg oud. Binnen zagen we dat er al diverse stukken steen uit de muur gevallen waren en dat de bogen beschadigd waren.
Na deze bezichtiging kwamen we aan de voorkant op het plein weer naar buiten, waar allerlei mensen druk doende waren met installeren en testen van geluidsapparatuur en het doen van soundchecks. We hadden wel mensen in kostuum zien lopen in het dorp, ook met van die honden, maar we dachten dat die meer als aankleding van dorpje daar liepen.
Wat bleek (nadat we ongeveer 45minuten hadden zitten wachten) er ging een toneelopvoering komen. Eerst kwamen er een 8 tal hoornblazers op het podium. Nadat er door iemand een stukje was gesproken begonnen zij op hoorns te blazen. Eigenlijk klonk het best grappig en af en toe leek het wel vals, maar ik denk dat zo hoorde. Nadat ze klaar waren met blazen begon die zelfde man weer een verhaal te vertellen en daarna gingen ze weer een ander deuntje op de hoorn blazen. Dit ging zo een keer of 5 door en toen vond ik het eigenlijk wel genoeg, want die grappenmaker bleef maar kleppen in het Frans. Ten eerste ik snapte geen bal van wat hij zei en ten tweede hij leek wel van geen ophouden te weten. Hij ratelde maar door.
Eindelijk waren ze klaar en kwamen de toneelspelers op. Natuurlijk was ook de toneel uitvoering in het Frans en omdat wij dit beiden niet spreken was het nauwelijks te volgen waar het verhaal overging. Wat ik er uiteindelijk van leek te begrijpen was van een jager die iets heeft gedaan, uiteindelijk ging die dood en werd hij tot beschermheilige van de jacht verklaard. Toen dit verteld was dacht ik dat het toneel stuk wel klaar was. Niet dus het ging nog even door en door en door en door. Ik heb geen flauw idee waar het verder nog over ging, maar wel dat we het na 2 ½ uur wel zat waren. Dus zijn we er stiekem tussenuit geknepen en terug gegaan naar de bus.
Ow ja, in 1 van de marktkraampjes verkochten ze bontprodukten. Zo hing er een bontjas die €1000,- moest kosten. Ik heb overigens geen idee wat voor dieren er gebruikt waren om die jas te kunnen maken.
Maandag 8 september
De dag waarop ik 39 werd en waarop wij eigenlijk zouden verder trekken naar de volgende camping. Omdat ik voor zondag een aantal extra dingen had gepland welke we niet hebben gedaan besloten we om een nacht extra te boeken. Zo reden we naar bezienswaardigheid die luistert naar
de naam Fourneau Saint-Michel. Een 100Ha terrein van ijzersmederijen zou een interessant openlucht museum zijn. In het ANWB boekje staat er een sterretje bij. Komen we daar, zijn ze druk aan het verbouwen, moesten we ook daar weer entree betalen en leek het erop dat er weer niet zoveel te zien zou zijn. Omdat ik nu al vaker was teleurgesteld heb ik nu niet eens meer de moeite genomen om er binnen te gaan kijken.
 |
Fotomomentje voor onze bus.
Op naar het volgende: Het parc du Gibier, waar je al wandelend zwijnen, moeffons en herten kan observeren. Omdat het gebied een “jachtdistrict” is, ging ik er vanuit dat het een soort park als de veluwe zou zijn. Uitgestrekte velden waar je doorheen kan lopen en waar het wild zich vrij kan bewegen. (tot dat de jager ze opdrijven en afknallen) Ook hier moesten we entree betalen, wat slechts €2,- pp kosten. Ik zei tegen Karin, laten we hopen dat het geen dierentuin is” Dat was het dus wel. De dieren liepen keurig in afgerasterde velden en wij liepen er langs. Weer een teleurstelling voor ons. Het weer maakte wel veel goed, want het was prima uit te houden.
Dinsdag 9 september
Deze omgeving hadden we nu wel gezien, dus ondanks dat de camping erg goed was en het erg gezellig was met onze buren moesten we toch de keuze maken om verder te rijden. Nadat we op gepaste wijze afscheid hadden genomen reden wij verder in de richting van Durbuy. “Het kleinste stadje van Europa” Toen we daar in de buurt kwamen hadden we de keuze uit 4 parkeerplaatsen, waarvan 3 betaald en 1 gratis die wat verder uit het centrum lag. Lopend door het centrum begon ik er wel van te balen. Want de bejaarden werden er met bussenladingen gelijk gedropt. We vonden het allemaal weer veel te veel over gecommercialiseerd. En dat is toch weer een afknapper.
Een bezoekje aan de tuin met in vormen geknipte boompjes en heggen was wel aardig, maar met € 4,50 pp best stevig aan de prijs. En zo hadden we ook hier weer niet echt een goed gevoel bij.
Dan maar opzoek naar een camping, want in de omgeving van Durbuy hebben we ook nog een wandeling en er zijn hier ook mogelijkheden om te kajakken.
De camperplaats van Durbuy vonden we niet interessant en verwijzingen naar een camping heb ik zelf niet gezien, dus in de bus de boekjes er maar weer op nageslagen. Uiteindelijk vonden we een camping in Bomal. Volgens het boekje een kleine camping waar geen stacaravans zouden zijn. Dit sprak ons wel aan. De cryptische route omschrijvingen zijn altijd lastig en zorgen hier en daar wel eens voor strubbelingen. En op de wegen naar Bomal werd ik opnieuw knettergek van de wegbouwkunsten van die Belgen.. MAN! Wat zijn de wegen slecht. Zoveel gaten, verzakkingen, oplappingen enz. Ik bleef slingeren en slalommen om de meeste ellende te ontwijken.
We waren mooi optijd op de camping en van de campingbaas mochten we zelf een plekje uitzoeken. Dat stond mij wel aan. Lekker relaxed en rustig. Ideaal. Ik zag wel een groep kleine tenten in het midden van het terrein staan, maar het drong niet tot me door dat die er niet voor niets staan. Een school uit Zaandam had hier zijn Kamp op geslagen met zo'n 60 leerlingen. In eerste instantie denk je er niet zoveel bij na, tot het moment dat je naar de WC's en en douches loop en je ziet dat er bij de heren 4 wc's zijn en 2 douches. Dat is toch echt niet toereikend voor zoveel mensen en je snapt al snel dat het een enorme puinhoop wordt.
Gelukkig hoefden we die avond niet zoveel in en om het saitair te zijn en konden we de ergste ellende wel een beetje ontwijken. Wel bleef het nog lang onrustig op de camping en we werden er niet erg blij van.
Woensdag 10 september
In deze omgeving had ik ook een wandeling aangekruist in het ANWB boekje. Er werd gesproken over
“stone henge in Belgie” Klonk best interessant. We hadden die ochtend beetje uitgeslapen en toen we goed en wel klaar waren voor vertrek waren de schoolkinderen al lang en breed aan hun activiteit begonnen. Dus we hadden ff rust. Heerlijk. Bus weer ingepakt, wandelschoenen mee en op naar Weris.
De wandeling was 12 km en voerde tussen de velden door, over een heuvelrug door het bos en aan de andere kant weer terug naar de bus. De wandeling vonden we ook dit keer niet super spectaculair. Ik heb niet gefilmd en we hebben maar een paar foto's gemaakt. We kwamen tot de conclusie dat we er eigenlijk wel een beetje genoeg van hadden en dat we niet “Verplicht” nog een dag in Belgie wilden blijven en dus hebben we besloten om morgen verder te rijden.
Daarnaast zijn we overeen gekomen dat we de inrichting en uitrusting van de bus een goed moeten nalopen en kijken wat we kunnen verbeteren. Vooral omdat ik knettergek wordt van telkens alle rotzooi van voor naar achteren te verplaatsen en dat het altijd maar zo'n bende is in de bus. We kwamen eigenlijk tot de conclusie dat we teveel mee slepen en dat we economischer met onze ruimte moeten omgaan.
Donderdag 11 september
Vandaag is op deze camping de dag van de grote volksverhuizing, want niet alleen wij stappen (voortijdig) weer op, maar ook de schoolkinderen moesten vandaag inpakken. Toen wij om 10;00 de gordijntjes van onze bus opendeden was het hele veld met alle tentjes al netjes leeg. Ze waren sneller klaar met opruimen dan ik had verwacht.
Wij deden het iets rustiger aan, maar rond 11:30 waren wij toch ook klaar om verder te rijden. Gelukkig kreeg ik het geld van 1 nacht kamperen weer terug, dus dat vonden wij erg positief.
Wat waren de reisplannen voor deze dag? Binnendoor cruizen naar Luik en daar een doorsteek vinden zodat we bij de Planck de grens weer over kunnen gaan. Dit was qua navigatie niet de makkelijkste route, vooral ook niet omdat de kaart die wij van Belgie hebben niet super gedetailleerd is. Maar ondanks dat we in Luik even hebben moeten zoeken naar de juiste weg hebben we het uiteindelijk toch weer gevonden.
Had ik al verteld dat de Belgische wegbewijzering dramatisch slecht is? Nu weer een voorbeeld. We reden op een grotere rotonde af. Voor de rontonde stond er keurig een bord welke kant we op moesten, nou ja zo ongeveer, want de plaats die ze eerst op de borden zetten die we volgden was er opeens weer af. Nu wist ik wel zo’n beetje welke plaats we dan moesten aanhouden dus daar zou het niet aan kunnen liggen. Echter nu hadden ze op de rotonde zelf weer geen afslag bordjes meer staan met plaatsnamen en zo kan je weer gokken welke kant je op moet. Echt waar de Belgische wegbewijzering is om knettergek van te worden.
Wel kwamen we onderweg een showroom tegen met leuke oude Volkswagens, dus fotostop ingelast.
Uiteindelijk kwamen we zonder veel problemen aan op Nederlands grond gebied en wel in Zuid Limburg. Tja Valkenburg heeft toch nog steeds een plekje in mijn hart, want daar ben ik zo’n beetje begonnen met mijn kampeeravonturen.
De camping waar wij vroeger op stonden heet “den Driesch” wat synoniem stond voor een glooiend veld met veel tenten en ontelbare stapels met bierkratten. Maar zoals u misschien weet is dit slechts een vervlogen herinnering, want met de komst van het Thermae 2000 is het toeristen beleid van Valkenburg gewijzigd, werd de Mega discotheek “Scala” gesloten, de kartbaan opgedoekt en een duur casino neer gezet. Tja Valkenburg richt zicht tegenwoordig op de gezinnen en op mensen met een dikke portemonee. Ik denk dat de Valkenburgse ondernemers het ook gewoon zat waren elke nacht die dronken jongelui eruit te moeten vegen. Zo is ook camping den Driesch over de loop der jaren veranderd.
Hierboven een paar foto's van hoe het er uitzag in de periode tussen 1996 en 2000 toen ik daar kwam met de tent. Nu ziet het er al een aantal jaren zo uit. Het glooiende veld is in trappen veranderd met plaatsen vooral voor campers. En die stonden er ook genoeg, de Briebelbus stond er verscholen tussen de diepvrieskisten. En van het kampeer tarief werd ik niet zo heel blij € 15,- voor een plek zonder veel privacy, voor de douche moest je apart betalen en ook voor de stroom, want dat werkt met een paal waar je euro’s in moest gooien. Voor 1 nacht vond ik het nog wel kunnen, maar als ik plannen had gehad om langer in Valkenburg te blijven denk ik niet dat ik voor Den Driesch gekozen had. Al met al een hele andere benadering van de camping dan in mijn jonge jaren.
Dan zal je je misschien afvragen: Wat brengt je dan nog naar Valkenburg? Lekker uit eten gaan ’s-Avonds en daarna afsluiten met een drankje aan de bar bij ons favoriete hotel in Valkenburg.
En dat hebben we ook gedaan. Een hele primeur, want Karin heeft mijn Whisky geproefd en ze vond hem eigenlijk best lekker. Zou het kunnen dat we dan samen een avondje aan de whisky zitten?
Na dat we ontspannen onze Whisky genuttigd hadden zijn we terug gelopen naar onze camping, hebben we ons opgemaakt voor de laatste nacht in ons busje.
Vrijdag 12 september
Nadat we onze spullen ingepakt hadden zijn we aan de terugreis begonnen. Dit weekend was er een VW evenement in Budel, dus onderweg hebben we een heel aantal busjes gespot. De reis verliep zonder problemen en zo waren we rond 15:30 weer thuis.
Al met al een mooie vakantie gehad, maar met toch nog een paar kanttekeningen en een paar klusjes die we moeten doen.
Waar zijn we tegen aangelopen?
- Losgelopen krukaspoelie. (onderweg vast gezet met waterpomptang, geen probleem mee gehad verder)
- Koelbox die de eerste 3 dagen weigerde. (het probleem is niet meer terug gekomen)
- Wat lekkage langs de achterklep. Bij de volgende regenbuien hadden we de fietsen van de fietsendrager afgehaald, en geen problemen meer gehad.
- Schuif van de afvalwater tank van het chemisch toilet kon niet helemaal open. De opbergkist moet hiervoor worden aangepast. (reeds gebeurt en meteen de stof van kist beter gerepareerd)
- De koelbox zou op de accu ongeveer 8 uur moeten kunnen werken. Wij konden hem slechts 1 uur laten werken. Dit leek mij niet goed, dus hierover contact opgenomen met de leverancier van de accu. (nieuwe accu is reeds geinstalleerd)
- Controle van de laad toestand van de HH accu tijdens het rijden, vervangen van kabels en scheidingrelais. intelligent relais en accu beveiliger (reeds geinstalleerd)
- Teveel spullen welke in de bus en aanhanger liggen. (begonnen met dingen eruit te halen die we niet of nauwelijks gebruiken.)
- Daarnaast gaan we opzoek naar comfortabele stoelen die zeer compact zijn op te ruimen.
En toch zou ik de vakanties met de bus absoluut niet willen missen want ik geniet er altijd ontzettend van, dus ook in 2015 wil ik weer met onze bus op vakantie, de bestemming?? daar ben ik nog naar opzoek.
Mocht u vragen hebben en/of opmerkingen hebben? Stuur me een email:
Briebelbus[@]Gmail.com of laat een reactie achter.
Groeten en tot de volgende keer
Marcel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten